Μπούτια μπλεγμένα, κώλοι κολλημένοι

Στο Υπουργείο Δικαιοσύνης έχει πέσει πανικός, στο υπουργείο Εσωτερικών που εποπτεύει, υποτίθεται τη δημόσια τάξη το ίδιο. Συλλάβανε τον πιλότο και 3 φύλακες. Και λοιπόν; Ακόμα και να πιάσουν τον Παλαιοκώστα και να εξαρθρώσουν ολόκληρη τη σπείρα του το παιχνίδι γι' αυτούς είναι χαμένο. Το θέμα είναι ότι δεν έπρεπε να γίνει η απόδραση.
Έχουν μπλέξει τα μπούτια τους, έχουν κολλημένους τους κώλους στους στις καρέκλες και κανένας κερατάς δεν αποφασίζει να παραιτηθεί για λόγους ευθιξίας έστω.
Η παραίτηση, βρε χυδαίοι καρεκλοκένταυροι δεν σημαίνει ότι δεν προσπαθήσατε, αυτό είναι άσχετο. Σημαίνει ότι αποτύχατε. Γι’ αυτό παραιτείται ο σωστός πολιτικός.
Επειδή απέτυχε όχι επειδή δεν προσπάθησε.
Βγήκε ο υπουργός Δικαιοσύνης και είπε ότι θα πάρει κεφάλια. Κάποια κοπήκανε ήδη. Μα ο υπουργός Δικαιοσύνης δεν είναι μπάτσος, δεν είναι δικαστής. Είναι ο πολιτικός υπεύθυνος όλης αυτής της ξεφτίλας. Δεν έχει καμία σημασία η εμπλοκή του ή όχι σε αυτό. Αλλά πώς να ζητήσεις να αναλάβουν τις ευθύνες τους άνθρωποι που βλέπουν την κάθε θέση σαν ευκαιρία και όχι σαν δέσμευση και ευθύνη.
Αυτά βλέπει και ο κοσμάκης και κάνει ότι του κατεβαίνει στο κεφάλι. Αυτά βλέπουν όλοι οι Έλληνες και αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους για ό,τι μικρό ή μεγάλο κάνουν. Αυτά βλέπουν και πετάνε πάντα ο ένας το μπαλάκι στον άλλο.
Λογικό είναι ο κάθε πολίτης να λέει «εγώ μαλάκας είμαι;» Αυτοί που υποτίθεται ότι είναι οι εκλεγμένοι και οι εκλεκτοί γιατί τα ρίχνουν πάντα στους άλλους;
Είδα τη διαφήμιση με τον τύπο που ρίχνει πάντα το φταίξιμο στους άλλους, που γκρινιάζει για το κάθε τι και μονολογεί ότι άλλοι φταίνε. Μα εσάς βλέπουν ρε άθλια υποκείμενα. Που κανένας από εσάς τα τελευταία χρόνια δεν είπε: «Φταίω – δε φταίω είχα αναλάβει αυτή την ευθύνη και δεν τα κατάφερα», «έκανα ότι μπορούσα αλλά ήταν λίγο».
Χτύπησα ένα σκυλάκι προχθές με το ταξί. Δεν έφταιγα, μου πετάχτηκε στο δρόμο και το πήρα λίγο στο πόδι με το πλάγιο μέρος του προφυλαχτήρα. Του το έσπασα. Πήγαινα με λίγα, κοκάλωσα αμέσως, αυτό πετάχτηκε ανάμεσα σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα, δεν είχα πιει, δεν μιλούσα στο κινητό, έκανα ότι μπορούσα να το αποφύγω. Αλλά το χτύπησα.
Δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ. Το πήγα στον κτηνίατρο, μου ζήτησε να το κρατήσω για λίγες μέρες στο σπίτι και να το φροντίσω. Χάνω το μεροκάματο και κάθομαι σαν μαλάκας στο σπίτι γιατί δεν έχω κάποιον να το φροντίσει. Ξέρετε γιατί; Γιατί δεν έχει σημασία το τι έκανα για να το αποφύγω αλλά το ότι το χτύπησα.
Αναλάβετε ρε τις ευθύνες σας κι εσείς. Μας έχετε γαμήσει με αυτή την κωλοπαιδαρία σας. Υποτίθεται ότι σας ψηφίζουμε για να σας έχουμε και σαν πρότυπα. Είστε υποτίθεται οι καλύτεροι και γι’ αυτό σας έχουμε αναθέσει να μας κυβερνάτε. Να μας προσέχετε, να μας νοιάζεστε. Εμείς είμαστε τα σκυλιά που χτυπάτε και κάθε τόσο πατάτε γκάζι και εξαφανίζεστε. Με τα αμάξια που σας έχουμε δώσει εμείς οι ίδιοι ρε κωλόπαιδα. Με τα δικά μας λεφτά, τις δικές μας ελπίδες, τη δική μας υγεία, τη δική μας ασφάλεια. Ρε κερατά Παυλόπουλες, σε βλέπω κάθε τόσο στην τηλεόραση να αναμασάς στιχάκια μεγάλων ποιητών και στοχαστών. Αυτοί που τόσο θαυμάζεις πρώτα απ’ όλα ήταν άνθρωποι με υψηλό αίσθημα ευθύνης για τον εαυτό τους και για τους άλλους. Είσαι και ακαδημαϊκός, τρομάρα σου. Μια ζωή στα πανεπιστήμια και δεν έμαθες τίποτα ακόμα. Δεν έμαθες να ξεχωρίζεις την ευθύνη από την ενοχή και κάθε τόσο γίνεσαι κι εσύ συνένοχος.
Αξιώματα ρε λουμπίνες σας δώσαμε κι εσείς γαμήσατε όλες τις αξίες μας.
Άι σιχτίρ κωλόπαιδα.